And, after boasting this way of my tolerance, I come to the admission that it has a limit. Conduct may be founded on the hard rock or the wet marshes but after a certain point I don’t care what it’s founded on. When I came back from the East last autumn I felt that I wanted the world to be in uniform and at a sort of moral attention forever; I wanted no more riotous excursions with privileged glimpses into the human heart. Only Gatsby, the man who gives his name to this book, was exempt from my reaction—Gatsby who represented everything for which I have an unaffected scorn. If personality is an unbroken series of successful gestures, then there was something gorgeous about him, some heightened sensitivity to the promises of life, as if he were related to one of those intricate machines that register earthquakes ten thousand miles away. This responsiveness had nothing to do with that flabby impressionability which is dignified under the name of the ‘creative temperament’— it was an extraordinary gift for hope, a romantic readiness such as I have never found in any other person and which it is not likely I shall ever find again. No—Gatsby turned out all right at the end; it is what preyed on Gatsby, what foul dust floated in the wake of his dreams that temporarily closed out my interest in the abortive sorrows and shortwinded elations of men.
«Ես չէի կարող ներել նրան կամ հավանել նրան, բայց ես տեսա, որ իր արածն ամբողջովին արդարացված էր: Այդ ամենը շատ անփույթ և խճճված էր »: Եվ, իմ հանդուրժողականության այս ձևով պարծենալուց հետո, ես գալիս եմ այն ընդունլությանը, որը ունի սահմանափակում: Վարքագիծը կարող է հիմնված լինել կարծր ժայռի կամ թաց ճահիճների հիման վրա, բայց որոշակի պահից հետո ինձ չի հետաքրքրում, թե ինչի վրա է այն հիմնված: Երբ անցյալ աշնանը վերադարձա Արևելքից, զգացի, որ ուզում եմ, որ աշխարհը հավերժ լինի միանման և մի տեսակ բարոյական ուշադրությամբ:Ես այլևս չէի ուզում կատաղի էքսկուրսիաներ ունենալ արտոնյալ հայացքներով դեպի մարդու սրտերը: Միայն Գեթսբին, մարդ, ով իր անունն է տալիս այս գրքին, ազատված էր իմ արձագանքից. Գեթսբին, ով ներկայացնում էր այն ամենը, ինչի հանդեպ ես անմիջական արհամարհանք ունեմ: Եթե անհատականությունը հաջող ժեստերի անխափան շարք է, ապա նրա մեջ մի հոյակապ բան կար` կյանքի խոստումների նկատմամբ որոշակի զգայունություն, կարծես նա առնչություն ունենար այդ բարդ մեքենաներից մեկի հետ, որոնք տասը հազար մղոն հեռավորության վրա երկրաշարժեր են գրանցում: Այս պատասխանունակությունը ոչ մի կապ չուներ այդ թորշոմած տպավորության հետ, որն արժանապատիվ է «ստեղծագործ խառնվածքի» անվան տակ.դա հույսի արտասովոր նվեր էր, այնպիսի ռոմանտիկ պատրաստակամություն, ինչպիսին ես երբևէ չեմ գտել որևէ այլ մարդու մեջ և որին, ամենայն հավանականությամբ, այլևս չեմ գտնի: Ոչ - վերջում պարզվեց, որ Գեթսբին լավն է. դա այն է, ինչը որսաց Գեթսբիին, ինչ գարշելի փոշի էր լողում նրա երազանքների հետքին, որը ժամանակավորապես փակեց իմ հետաքրքրությունը ձախողվող վշտերի և տղամարդկանց կարճատև ցնցումների հանդեպ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий